Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des pages

 
Hippocrate / Guglielmini, Domenico / Guglielmini, Giuseppe Fernandino (éd.).
Dominici Gulielmini,... Commentaria in primam Aphorismorum Hippocratis sectionem, a Josepho Ferdinando filio... locupletata
Bononiae : apud T. Colli, 1748.
Cote : 6258.
Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)
Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?06258
Page à Page
Par chapitres
PDF Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)
Sur Internet Archive
Nombre de réponses : 188 1-188
1 [Page de titre]
2
3 Illustrissimis, & Excellentissimis Patribus Collegii Medicinae Bononiae. Joseph Ferdinandus Gulielminus felicitatem precatur
4
5 Lector humanissime
6
7 Praelectiones a Dominico Gulielmino habitae in Gymnasio Patavino. Praelectio prima. De legitima Commentationum medicarum methodo
8
9
10
11
12
13
14
15
16 Praelectio secunda. De praestantia, sive commodis, & incommodis Doctrinae Aphoristicae
17
18
19
20
21
22
23
24
25 Praelectio tertia. Quod optimus interpres Aphorismorum Hippocratis is solus esse potest, qui optimus Medicus sit
26
27
28
29
30
31
32
33 Hippocratis Aphorismorum sectio prima. A Dominico Gulielmino partim, parti vero a Josepho Ferdinando filio Commentariis illustrata. Aphorismus I. Vita brevis, Ars longa, occasio praeceps, experimentum periculosum, judicium difficile. Nec non se ipsum praestare oportet opportuna facientum, sed & aegrum, & assidentes, & exteriora. Expositio
34 Adnotationes
35
36
37
38 Corollarium
39 Aphorismus II. In perturbationis ventris, & vomitibus spontaneis, si talia purgentur, qualia purgari oportet, confert, & leviter ferunt; sin minus contra. Sic & vasorum inanitio, si talis fiat, qualis fieri debet, confert, & bene tolerant; sin minus contra. Inspicere autem oportet & regionem, & tempus, & aetatem, & morbos, in quibus conveniat, aut non
40
41
42
43
44
45
46
47
48 Aphorismus III. Habitus exercitatorum, qui summum bonitatis attingunt, periculosi, si in extremo constiterint; neque enim possunt in eodem permanere, neque quiescere?. Cum vero non qiescant, neque possint proficere in melius; reliquum est, ut decidant in deterius. His de causis bonum habitum statim solvere expedit, ut corpus rursus nutriri incipiat. Neque compressiones ad extremum ducendae (periculosum enim) sed qualis natura fuerit ejus, qui debet perferre, ad hoc ducere convenit; sic & evacuationes, quae ad extremum deducunt, periculosae, & rursus refectiones, cum extremae fuerint, periculosae
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61 Aphorismus IV. Victus tenuis, atque exquisitus, in morbis quidem longis semper, in acutis vero, in quibus non convenit, periculosus; & rursus, qui ad extremum devenit tenuitatis, gravis est, nam & repletiones, quae ad extremum deveniunt, periculosae
62
63
64
65
66
67
68
69 Aphorismus V. In tenui victu aegri delinquunt: quo fit, ut magis laedantur. Quicunque enim error committitur, major in hoc fit, quam in pleniori victu. Propterea etiam sanis periculosus est valde tenuis, & constitutus, & exquisitus victus, quoniam errores gravius ferunt. Ob hoc igitur tenuis victus, atque admodum exquisitus, eo, qui sit paulo plenior, magis periculosus
70
71
72 Aphorismus VI. Extremis morbis extrema exquisite remedia optima sunt
73
74
75
76
77 Aphorismus VII. Ubi igitur morbus peracutus est, statim habet extremos labores, & extreme tenuissimo victu utendum est. Ubi vero non, sed pleniorem victum contingit adhibere: tantum cibi indulgendum est, quantum morbus extremis est mollior
78
79
80 Aphorismus VIII. Quando morbus in sui vigore constiterit, tunc tenuissimo victu utendum est
81
82
83
84 Aphorsimus IX. Conjectari autem oportet, an aeger sufficiat perdurare ad morbi vigorem: & nunquid prius ille deficiat, nec possit cum victu perdurare; vel morbus antea deficiat, atque hebetescat
85
86
87
88 Aphorismus X. Quibus igitur statim morbus in vigore consistit, iis etiam statim tenuis victus adhibendus est: quibus vero posterius debet consistere, iis & in ipso consistendi tempore, & parum ante illud, cibus subtrahendus; prius vero uberius vistus adhibendus est, ut aeger sufficiat
89
90
91
92
93 Aphorismus XI. In accessionibus abstinere oportet: nam cibum dare nocuum est; & quibus per circuitum fiunt accessiones, in ipsa accessione abstinere oportet
94
95
96
97
98 Aphorismus XII. Accessiones vero, & constitutiones morbi indicabunt, & anni tempora, & circuituum successiva incrementa, sive quotidiè, sive alternis diebus, sive per majora intervalla fiant. Sed & ex iis, quae mox apparent, indicia sumuntur: quemadmodum in morbo laterali, si circa initia statim sputum appareat, morbum breviat; si vero postea appareat, producit. Et urinae, & alvi excrementa, & sudores, quaecunque apparuerint, vel bonam morborum judicationem, vel malam: vel breves, aut longos fore morbos ostendunt
99
100
101
102
103
104 Aphorismus XIII. Senes facillime jejunium ferunt: secundo loco qui aetatem consistentem habent: minus adolescentes: omnium minime pueri, praesertim qui inter ipsos sunt juniores
105
106
107
108
109
110
111
112 Aphorismus XIV. Qui crescunt plurimum habent calidi innati: plurimo igitur egent alimento; alioquin corpus absumitur. Senibus vero parum calidi innati inest, paucis propterea fomitibus egent: quia a multis extinguuntur. Hanc etiam ob causam febres senibus non similiter acutae fiunt; frigidum enim eorum corpus
113
114
115
116
117
118
119
120
121 Aphorismus XV. Ventres hyeme & vere natura calidissimi sunt, & somni longissimi, quare per ea tempora alimenta copiosiora sunt exhibenda. Etenim tunc calor innatus plurimus est: unde & pluribus egent alimentis; indicio sunt aetates, & athletae
122
123
124
125
126
127
128
129
130 Aphorismus XVI. Victus humidus febricitantibus omnibus confert; maxime vero pueris: & aliis, qui tali victu uti consueverunt
131
132
133
134 Aphorismus XVII. Et quibus semel, aut bis: & quibus plura ne, an pauciora particulatim oporteat offerre, considerandum. Condonandum autem est aliquid tempori, aetati, & consuetudini
135
136
137
138 Aphorismus XVIII. Aestate, & autumno cibos difficillime ferunt: hyeme facillime; secundum locum ver habet
139
140
141
142
143
144 Aphorismus XIX. His, qui per circuitum accessiones habent, nihil dare oportet, neque cogere, sed substrahere adjectioni ante judicationes
145
146
147
148 Aphorismus XX. Quae judicantur, & judicata sunt integre neque movere, neque novare aliquid, sive medicamentis, sive aliter irritando, sed sinere
149
150
151
152 Aphorismus XXI. Quae ducere oportet, quo maxime natura vergit per loca conferentia, eo ducere
153
154
155
156 Aphorismus XXII. Concocta medicari, atque movere, non cruda; neque in principiis, modo non turgeant; plurimum vero non turgent
157
158
159
160
161
162 Aphorismus XXIII. Dejectiones non multitudine aestimandae sunt, sed si talia dejiciantur qualia conveniunt, & aegri facile tolerant. Atque ubi usque ad animi defectionem expedit ducere, faciendum, si aeger possit tolerare
163
164
165
166
167 Aphorismus XXIV. In acutis passionibus raro, & in principiis medicinis purgantibus uti: & hoc cum praemeditatione faciendum
168
169
170
171
172 Aphorismus XXV. Si qualia oportet purgari purgentur, confert, & facile ferunt: si contra, difficulter
173
174
175 Index Praelectionum, Aphorismorum cum suis Expositionibus, & Adnotationum
176
177 Index rerum
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187 Errores sic corrig.
[sans numérotation]
Nombre de réponses : 188 1-188